Maandagavond 7 februari, Shanti wordt onrustig, blijft maar heen en weer lopen, binnen- buiten, buiten- binnen. We denken eerst dat ze wat koliek heeft, ga met haar een rondje lopen, het is pikkedonker. Weer thuis blijft ze dralen, krijgt braak neigingen en opeens gaat ze graven, loopt weer weg en wil onder een struik gaan liggen. Alle alarmbellen gaan af.
Ik bel de kliniek wordt doorverbonden met Kliniek Meppel, kom maar gauw. Zoonlief en ik racen naar Meppel, Shanti jankend achterin, zal niet in details treden maar wat werd daar adequaat gehandeld. Dan de foto’s, onze grootste angst wordt bewaarheid, maagkanteling….. binnen de kortste keren ligt ze op de operatietafel en dan wachten… vreselijk wat een angst, wat een stress. Dan komt de dierenarts naar later bleek, Liesbeth, operatie geslaagd maar ze is er nog lang niet, fingers crossed. Mogen even naar haar toe, fluister van alles in haar oor “je redt het meisje, vrouwtjes poppie, mijn prinses, het komt goed” en zeg “tot morgen” 2 keer tilt ze haar koppie op, zo ziek als ze is of ze aan wil geven ik doe mijn best…
Wij naar huis 3 uur lig ik in mijn bed, slapen lukt natuurlijk niet en ik vertik het om ook maar 1 keer te denken dat ze het niet zal halen. Volgende morgen eindelijk gaat de telefoon, op van de zenuwen pak ik hem en hoor zeggen “ze leeft nog” voorzichtig blij. De eerste horde genomen maar ze is er nog lang niet wordt gezegd. 11.30 uur we mogen op bezoek, een kleine kwispel, een kleine lik over de hand, ze is wel blij dat we er zijn maar nog erg suf. Even met haar naar buiten dan weer terug naar binnen.
Ze gaat liggen ik geef haar nog een knuffel en fluister in haar oor dat ik er om 16.30 uur weer ben. 15.00 uur, telefoon, Meppel kliniek, mijn hart slaat over ,Oh mijn God het zal toch niet… van schrik druk ik de telefoon uit, met trillende handen druk ik het nummer in, er wordt opgenomen en voordat ik iets kan zeggen hoor ik aan de andere kant van de lijn, “rustig maar goed nieuws” en nog een keer “goed nieuws, we denken dat je Shanti maar op moet komen halen want ze breekt hier de tent af…heeft geplast en gepoept en sinds jullie weggegaan zijn gaat het elke minuut beter. We denken dat ze rustiger is als ze bij jullie thuis is” Hoe blij kan je zijn… op naar Meppel. Aangekomen komt ze aangelopen, weer een voorzichtige krul in de staart, de oogjes weer een stuk helderder en erg blij om ons weer te zien en wij om haar weer zo te zien. Nu, 6 dagen later ligt ze op de bank naast mij, een hele grote jaap op haar buik, de milt is verwijdert en de maag is vast gezet. Alle nachten bij haar geslapen, vond ze fijn en ik ook. Ze wil alweer spelen, blaft en is gewoon heel erg blij en vrolijk.
Ze moet natuurlijk nog kalm aan doen, al heeft ze daar weinig zin in maar ja alles moet wel genezen!Waarom vertel ik dit verhaal, eigenlijk om te zeggen dat je altijd alert moet zijn maar vooral omdat het een positief verhaal is, ze had een kans van 15/20 % maar ze heeft het gered dankzij het Super Team van dierenkliniek Meppel, (Liesbeth, Marjan en Steef die in zijn korte broek zo uit de sportzaal naar de kliniek kwam en de andere teamleden) en toch ook mijn onderbuik gevoel dat het echt niet goed met haar ging. Een dobermann is een bijzonder ras, zijn hard voor zichzelf, tonen nooit hun pijn, gaan maar door ..en dat is de valkuil.
